جامعه ‏شناسی سیاسی یکی از رشته‏ های جامعه‏ شناسی عمومی است که بر برداشت خاصی از جامعه نیز استوار است. این برداشت از یک گوشه جنبه‏ای ایدئولوژیک پیدا می‏کند و از گوشه‏ی دیگر جنبه‏ای شناخت‏ شناسانه. به رغم پیشینه‏ ی دیرینه‏ ی بینش جامعه‏شناسی سیاسی در فلسفه‏ی سیاسی قدیم، ریشه‏ی جامعه ‏شناسی سیاسی به عنوان شاخه‏ای از دانش‏های سیاسی امروزی را باید در تحولات فکری قرن نوزدهم یافت.
رابطه‏ ی میان دولت و جامعه به عنوان موضوع اصلی جامعه‏شناسی سیاسی یکی از مهم‏ترین و شاید حتی بتوان گفت مهم‏ترین موضوع نظریه‏ پردازی سیاسی و اجتماعی در طی قرون اخیر بوده است. تأمل درباره‏ی این رابطه با تکوین دولت مدرن آغاز گردید. از دیدگاه فلسفه سیاسی دولت مدرن نوعی قدرت عمومی مستقل از حاکم و اتباع او و واجد اقتدار عالیه در کشور تلقی می‏شد. پس از تکوین دولت مدرن دو نوع برداشت درباره‏ی رابطه‏ ی آن با جامعه پیدا شد: یکی برداشت فلسفی که محتوای اصلی فلسفه‏ ی سیاسی جدید را تشکیل می‏دهد و پرسش اصلی در این برداشت این است که بهترین نوع رابطه‏ ی میان دولت و جامعه چیست و یا، میان دولت و جامعه چه رابطه‏ای باید برقرار باشد. برداشت دیگر، برداشت غیرفلسفی یا علمی و جامعه شناختی است که زمینه‏ی اصلی تکوین جامعه‏ شناسی جدید به شمار می‏رود. پرسش اساسی در این برداشت این است که در واقع چه نوع رابطه‏ای میان دولت و جامعه وجود دارد.
تفاوت اصلی میان جامعه شناسی سیاسی، و علم سیاست را باید در تأکیدی جستجو کرد که بر جامعه یا دولت می‏شود. جامعه‏ شناسی سیاسی بیشتر نگرشی است از پایین به بالا یعنی اینکه بیشتر تأثیرات جامعه بر سیاست را بررسی می‏کند. حال آنکه علم سیاست بیشتر نگرشی است از بالا به پایین. به این معنا که بیشتر به بررسی ساختار قدرت و فرآیند سیاست و تصمیم‏گیری و تأثیرات آنها بر روابط اجتماعی می‏پردازد.
اگر موضوع علم سیاست را بررسی شبکه‏ی روابط قدرت و موضوع جامعه‏ شناسی را بررسی شبکه‏ی روابط اجتماعی بدانیم، موضوع جامعه‏‏ شناسی سیاسی بررسی رابطه‏ای این دو خواهد بود. یعنی بررسی رابطه ‏ی شبکه‏ی روابط قدرت با شبکه ‏ی روابط اجتماعی.